Que foi do blogomillo?

Hai un par de semanas, Manuel Gago participou no programa Metrópoles Delirantes (no que me pitaron os ouvidos ao citarme por mor dunha confusión entre os nomes Código Cero e Capítulo 0), comentando que o seu blog é o máis antigo do chamado Blogomillo (naceu a finais de 2003), o que levoume a facer memoria do tan marxinado fenómeno galego, do que tiña falado en ocasións como cando este espazo medrara ata o posto 13 da listaxe que facían dende Blogaliza, para intentar visualizar na cabeciña o que fora de tanto espazo na web, comprobando que a impresión que tiña non se axustaba á realidade.

A que me estou a referir? Pois ao feito de que cada moitos meses miraba as ligazóns a outros blogues que teño neste caderno de Internet, e sempre tiña que eliminar varias, pois os blogues pasaran ao esquecemento. Pero resulta que esa percepción é moi subxectiva, pois o que pasa é que, coa excepción dos Manolos (Gago e Bragado) os grandes referentes do Blogomillo si tiraron a toalla, pero iso non significa que fixeran o mesmo todas as publicacións en liña, e para demostralo, collín a coñecida listaxe que elaboraban en Blogaliza tirando axuda de Archive.org, concretamente a do 3 de febreiro de 2008, e comprobei o estado das 100 primeiras, concluíndo que preto dun terzo aínda está a dar guerra.

Tamén podemos comentar que boa parte dos cadernos non están dispoñibles porque desapareceu a plataforma de blogs na que se publicaban, polo que, se non fose así, é posible que aínda estivesen en liña, o que non nos permite saber se estamos ante un peche voluntario deses espazos virtuais.

É posible argumentar que realmente o número de blogues activos é moi inferior ao indicado ao coller os 100 máis relevantes, pero comprobando algúns do resto de cadernos pillados ao chou podemos entender que, aínda que a relación de supervivencia nos últimos 6 anos fose de menos do 30% segue a ser unha porcentaxe bastante boa se a comparamos coa pervivencia de, por exemplo, as contas en servizos en liña. Claramente a caída é moi inferior á que, por exemplo, tivo Tuenti (só por coller un servizo moi popular, existindo moitos outros que tamén padeceron unha sangría de usuarios nos últimos anos), o que considero todo un éxito dentro dos parámetros actuais.

Podedes comprobar a listaxe a continuación, onde aparecen en gris os cadernos desaparecidos ou abandonados (considerei abandonado aos que non publicaron ningunha actualización no que vai de ano):

[custom_table style=”3″]

[/custom_table]

Que foi entón da tan comentada morte do Blogomillo? Pois o que pasou realmente é que desapareceu o seu núcleo duro, perdeuse a sensación de comunidade, pero non porque os blogues en galego desaparecesen en masa (a caída foi moi paulatina) senón porque a conversa trasladouse a plataformas como Facebook ou Twitter, onde a barreira de acceso para o público aínda é máis baixa que para crear un blog, de xeito que só quedan a alimentar este formato os que queren dicir algo dun xeito máis público ou que prefiren manter o control dos seus contidos, á vez que evitan que estes sexan efémeros (como acontence nas principais plataformas sociais, onde as publicacións duran un suspiro).

Esperemos que os blogs en galego continúen a dar guerra moito tempo, pois é un xeito magnífico de ofrecer contidos en galego na Rede, que permanecen no tempo, e non como o que compartimos en plataformas alleas, onde as palabras lévaas o vento.

Comentarios