Gryzor, un xogo moi difícil

Nos tempos nos que tiña un ZX Spectrum +2 e frecuentaba as máquinas recreativas, había un xogo que destacaba por detalles como ter unha cuberta na que plaxiaban descaradamente a portada de Predator e unhas mecánicas revolucionarias: tanto contaba con niveis de desprazamento horizontal con dúas alturas coma con niveis isométricos estáticos (unha especie de 3D rudimentario) nos que moverse de lado a lado (e, ocasionalmente, cara arriba) para rematar cos inimigos na parte superior da pantalla. Falo de Gryzor (título ao que algúns en España chaman absurdamente Contra, cando ese era o título nos EE.UU.), un clásico ao que eu botaba partidas en máquina, polo que foi toda unha gozada poder mercalo para o Spectrum e así xogar na casa.

O que pasa con este tipo de xogos é que, ao estar pensados para salóns recreativos e bares, buscábase que o nivel de dificultade fose moi elevado, para que tiveses que meter cartos na maquiniña moitas veces para pillarlle o truco e así poder avanzar no xogo, en contraste cos videoxogos actuais, que normalmente téñense en propiedade, polo que os desenvolvedores fan que sexa practicamente imposible morrer nos mesmos para así poder descubrir todos os seus contidos dun xeito doado. Este cambio de modelo de negocio dos videoxogos provocou que os xogadores actuais non estean afeitos á dificultade que tiñamos nos anos 80 e primeiros dos 90, e como mostra, podemos botar unhas risas co vídeo no que poñen o Gryzor a uns mozos para así comprobar o complicado que lles resulta avanzar:

Decidamente os vellos xogos son frustrantes para os que non están afeitos. Non é que sexan mellores ou peores, simplemente o que acontece é que o contorno de xogo é diferente, e agora búscanse outros elementos como interactuar en liña ou gozar co descubrimento. O mundo dos videoxogos mudou co tempo, e os clásicos son agora aptos para moi poucos xogadores.

Comentarios