Somos unha potenzia

Este lunes día 12 de junio la TVG estrena un programa llamado Somos unha potenzia que está presentado y dirigido por el brillante Carlos Blanco (conocido por muchos como...

Logo de Somos unha potenziaEste lunes día 12 de junio la TVG estrena un programa llamado Somos unha potenzia que está presentado y dirigido por el brillante Carlos Blanco (conocido por muchos como Ladillao, pues era sí como lo llamaba Miguel de Lira en Mareas Vivas) y que también cuenta con Antón Reixa como productor ejecutivo, de forma que podemos esperar un programa en la línea de Galicia Sitio Distinto que rompiera con todo en los inicios de la TVG (¿quién no recuerda el a tutti churrasco?).
Para dar más detalles sobre le programa, aquí pongo la descripción sacada del dossier de prensa:

Inventámolo fútbolín, a calculadora… Temos xente ben colocada por todas partes. Un galego foi rei dos xíbaros, outro púxolle letra ao tango ‘Garufa’. O primeiro executivo do mundo naceu no noso país. Témolo copyright da retranca. SOMOS UNHA POTENZIA.
De eso se trata. Un “talk show” dirixido e presentado por Carlos Blanco, con entrevistas, música e humor, cun fío condutor específico para cada programa. Semana a semana seremos unha ‘Potenzia’ en cousas tan dispares como curvas, valados, carpas e festas gatronómicas ou mulleres bravas…
Fora complexos: SOMOS UNHA POTENZIA. E, como tal, traballamos para crear nosos propios servicios secretos. Carlos Blanco recibe semanalmente no programa a galeg@s dispost@s a formar parte da ZIA, un corpo especial de espías de Galicia. Esta “metáfora-ficción” cohesiona de forma leve, tenue e, sobre todo, irónica os contidos estructurais do programa.: xente coñecida, e outra que non o é tanto, que fala , ri e conta as súas cousas.
O programa estructúrase ao redor de dúas entrevistas. A primeira é a un personaxe de sona. Na segunda alternanse xente do común e ‘vips’ segundo conveña. Neste esquema intercálanse seccións en vídeo e personaxes co propósito de dinamizar o programa. Ao final do mesmo, Carlos Blanco fía un monólogo que “editorializa” sobre o tema monográfico da emisión.
O público en plató é un elemento habitual que interactúa co presentador. A música é outro dos ingredientes e aparece nun orixinal soporte. Os números musicais que se inclúen nos programas teñen carácter específico.
Se houbese que poñer exemplos similares pre¬existentes na TV nos últimos anos, deberiamos citar: “La Noche de…”, “Sitio Distinto”, “Adiviña quen vén esta noite”.

¿Y qué secciones tendrá el nuevo programa?

Espía que algo queda.
É unha sección na que os dous primeiros espías galegos (en prácticas) desenvolven misións imposibles (ou case) con relativo éxito. Oswaldo Cuns, arxentino descendente de galegos, e Virita Bens, galega da Costa da Morte, son enviados a realizar misións arriscadas en lugares como a Casa Branca ou
o Vaticano… En definitiva, Somos Unha Potenzia e, como tal, estamos nos centros de poder para mover os fíos do mundo.
No sofá.
¿Qué opinan as clases pasivas? Esta será a frase coa que Carlos Blanco dará paso a esta sección na que tres individuos permanentemente sentados diante dun televisor que non funciona filosafan sobre a vida e sobre a tematización do programa cun humor un chisco surrealista.
Momento zapping.
Porque somos unha potencia, que se vaian enteirando. Buscaremos descaradamente acceder aos zappings das outras televisións. Porque estamos en expansión. ¿Cómo? Convidando ao convidado a facer algo insólito. Porque tamén en imaxinación podemos ser unha potencia.
Desencontros.
Detectamos galegos recalcitrantes, que por unha ou outra razón non queren volver á terra. ¿U-la morriña? A por eles. Un reporteiro de Somos Unha Potencia tentará facelos cambiar de idea, e que volvan.
Desde O Mundo Para Galicia.
Porque estamos que botamos por fóra. ¿Pode un alcalde galego aconsellar ao de París como mellorar a Torre Eiffel pintándoa de verde, e poñéndolle un funicular ata Monmartre? ¿Pode a alcaldesa de Cerceda dicirlle na cara ao de Indianapolis que o circuíto que teñen aburre ás ovellas? Claro que poden, e vano facer.
As Rumorosas
Dúas espectadoras tipo que nos acompañarán comentando, ironizando, aquelo que acontece no programa. Acudiremos a elas cando o precisemos. Así saberemos dunha vez que din as Rumorosas.
Casting de espías
Cada persoa que forme parte do público de Somos Unha Potencia gravará previamente as súas respostas a 1 pregunta: ¿Qué espiarías por Galiza e por qué?
Cinco Lobatos
Como sección fixa da 1ª entrevista do programa, utilizaremos cinco fotos seleccionadas por Xurxo Lobato para comentalas c@ convidad@
Todo o que ven na rede é peixe
Sección fixa sobre contidos de Internet presentada polas Rumorosas.
Monólogo
Ao final do programa, Carlos Blanco abordará un monólogo que “editorialice” o tema monográfico da emisión.

Además, en el dossier se puede leer que as Rumorosas son Chus Santiago y Lucía Aldao… ¡¿Chus Santiago?! ¿A mi me suena ese nombre? ¿No estaremos hablando de Little Chus? Hasta creo que hace un año desenmascarban su alter ego como la profesora Schus de Zapping. Así, que habrá que estar pendientes del programa para ver a esta amiga de la radio, tan creativa como simpática.
Para los que quieran saber algo más de esta figura del panorama sociocultural coruñés, hace un añito la entrevistaron en La Voz:

Chus Santiago no ve la tele por las noches. La escucha mientras cose complementos de fieltro que «arrasan» en el comercio alternativo
Es estudiante de Derecho, colaboradora del programa Zapping de Radio Voz y, sobre todo, creativa. Pocos conocen sus manos, aunque ya son cientos los que llevan encima algo hecho por ella. Chus Santiago es la autora de las manzanas, las gallinas, las cerezas… esas figuras en broches, coleteros, bolsos, camisetas y todo tipo de complementos que ya caminan por las calles.
Chus Santiago-¿La Agatha Ruiz de la Prada coruñesa?
-¿Estás loca? Nunca me lo habían dicho, la verdad. Tiene una cabeza impresionante. ¿Has visto su casa? No tiene paredes, es tan divertida… Hace muchas cosas, pero siempre lo mismo, el corazón, la nube…
-A ti también te gustan las formas infantiles, las gallinas, las manzanas…
-Es que son las más divertidas. Me encanta la ropa de niño, tiene tanta libertad… Además uso fieltro, coso a mano y sin dedal, y no puedo hacer cosas complicadas. Eso sí, nunca me salen dos cosas iguales.
-¿Cómo surgió?
-Para hacer regalos a mis amigos. Quería hacer algo personal y ahorrarme algo de dinero. Y empezó a gustar.
-¿Dónde crees que está la clave para que guste?
-Creo que en el color y en el material: no es oro, ni nácar, ni plata. Da mucho juego, tiene un tacto agradable y alegra mucho.
-¿Esperabas el éxito?
-Para nada. Empecé vendiendo en los bares, porque veían mis broches y me los pedían. Me animaron a dejarlos allí, en los bares, para que la gente los cogiese. Ahora me los pide Nicetrip y La tienda del 1º. Hace mucha ilusión ir por la calle y pensar ‘anda, esa manzana la hice yo y no te conozco de nada’, ver que la gente lleva tus cosas.
-¿Seguirás por aquí o tirarás por el Derecho?
-Me encantaría seguir con todo esto porque me encanta y me gusta toda la gente que hace cosas distintas y divertidas. Que no sean siempre los mismos los que marquen cómo vestir o qué hay que ponerse.

Comentarios

Chíos e rechouchíos

ENTRADAS RELACIONADAS